Αρχείο κατηγορίας Πνευματικα κειμενα

Εορτή του Αγίου Στυλιανού 2024

Για  ακόμη μία χρονιά στον Ιερό Ναό μας τελέστηκε πανηγυρικά

η εορτή του Αγίου Στυλιανού ,

την παραμονή της εορτής τελέσθηκε ο Πανηγυρικός Εσπερινός της εορτής του Αγίου ,ενώ ανήμερα το πρωί έγινε ο όρθρος & η Πανηγυρική Θεία Λειτουργία μέσα σε Ιερή συγκίνηση στο τέλος όλο το εκκλησίασμα, ευχήθηκε στον Πατέρα Στυλιανό ,

Χρόνια πολλά και καλή διακονία στον αμπελώνα του Θεού

ο Άγιος Στυλιανός ευχόμαστε να βοηθά και να ευλογεί όλα τα παιδιά μιας και είναι ο προστάτης τους .

 

 

Η παραβολή του καλού Σαμαρείτη

Στην σημερινή Κυριακή η Αγία εκκλησία  ,προβάλει μπροστά μας μια παραβολή που είπε ο Χριστός ,με αφορμή μια ερώτηση που δέχθηκε από έναν νέο νομικό .μια ερώτηση που είναι πολύ όμορφη αν γίνει με ταπείνωση από τον καθέναν μας προς τον Κύριο και Θεό μας  ανάφερε ο πατήρ Στυλιανός στο κύρηγμα ,η ερώτηση του νέου είναι η εξής τι μπορώ να κάνω για να κληρονομήσω την Αιώνια Ζωή και ο Χριστός του απατά με την παραβολή του καλού Σαμαρείτη που ΄εχει να μας δώσει σε όλους ξεκάθαρα  μυνήματα   για την Αγάπη προς τον συνάθρωπο διότι μέσα από τον πλησίον (διπλανό) θα μάθουμε να αγαπάμε και τον Θεό .  

1. Μόλις ο Σαμαρείτης βλέπει στην άκρη του δρόμου τον πληγωμένο από τους ληστές άνθρωπο, σπεύδει κοντά του και με κάθε στοργή και φροντίδα τού περιποιείται τις πληγές. Να το πρώτο βασικό στοιχείο της αγάπης. Η φροντίδα. Γιατί η αγάπη δεν είναι απλώς θεωρητική αρετή. Είναι πράξη. Και η πράξη εκδηλώνεται με την φροντίδα .

2. Δεύτερο στοιχείο της αγάπης είναι η συναίσθηση ευθύνης, για ό,τι αγαπάμε. Ο Σαμαρείτης αισθάνεται υπεύθυνος για τον πληγωμένο. Μετά την φροντίδα δεν τον αφήνει εκεί, αλλά τον μεταφέρει σε ασφαλές κατάλυμα. Ο άνθρωπος της αγάπης δεν λέγει ” μήτι φύλαξ του αδελφού μου ειμί εγώ;” Η ζωή του αδελφού του,του συνανθρώπου του, τον αφορά και αισθάνεται συνυπεύθυνος γι ‘ αυτήν.

Η φροντίδα και η συναίσθηση ευθύνης όμως  μπορεί, κάποτε, να κάνουν την αγάπη κτητική. Από αυτήν την εκτροπή μας προφυλάσσει : 

3. Το τρίτο στοιχείο της αγάπης, που είναι ο σεβασμός της προσωπικότητας του κάθε ανθρώπου. Κοιτάξτε τον Σαμαρείτη με πόσο σεβασμό βοηθεί τον πληγωμένο. Δεν τον ρωτά κάν ποιός είναι. Ούτε περιμένει καμμία ανταπόδοση. Τον ανεβάζει στο υποζύγιό του και πεζός αυτός τον μεταφέρει στο πανδοχείο. Σεβασμός σημαίνει να δεχόμαστε τον άλλο όπως είναι. Να σεβόμαςτε την ελευθερία του.Να βλέπουμε τί πραγματικά τον βοηθεί χωρίς σκοπιμότητες και υστεροβουλίες.

4. Κατανόηση είναι η τέταρτη παράμετρος της αγάπης. Η φροντίδα, η ευθύνη και ο σεβασμός του άλλου ανθρώπου θα προχωρούσαν στα τυφλά χωρίς την κατανόηση. Γι’ αυτό και ο Σαμαρείτης θα ξαναγυρίσει στο πανδοχείο όχι μόνο ,για να πληρώσει την τυχόν επιπλέον δαπάνη,αλλά και για να γνωρίσει,ίσως, τον αναίσθητο τώρα άνθρωπο,όταν συνέλθει. Η αγάπη δεν μένει στην επιφάνεια. Προχωρεί στο βάθος.

Κατανοεί τον άλλο ” εκ των ένδον “. Τότε βλέπουμε όχι ό,τι μας χωρίζει, αλλά ό,τι μας ενώνει.

Άρα λοιπόν

Φροντίδα, ευθύνη, σεβασμός, κατανόηση  είναι  οι τέσσερις λέξεις – έννοιες,  κλειδιά,  για να ξεκλειδώσουμε το θησαυροφυλάκιο της αγάπης,  που δεν χάνει ποτέ την αξία της.

5.  Η φροντίδα, η ευθύνη,   ο σεβασμός και η κατανόηση είναι και τα στοιχεία μιας άλλης  σπουδαίας αρετής ,που λέγεται ευγνωμοσύνη. Και αυτό δεν πρέπει να μάς   διαφεύγει,  γιατί μόνο έτσι ολοκληρώνεται ο κύκλος της αγάπης και τότε ισχύει για όλους το του Ευαγγελιστού της αγάπης :“ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ” 

καλή και ευλογημένη Κυριακή και Εβδομάδα παιδιά μου με την ευχή του Αγίου Πολυκάρπου .

Με αγάπη Χριστού Οικ.  π.Στυλιανός Χαρπαντίδης

 

Ο θαυμαστός βίος και τα θαύματα του Αγίου Αντωνίου

Σε κανέναν Άγιο της Εκκλησίας μας δεν έκανε τόσες και τέτοιες άγριες επιθέσεις πειρασμών ο διάβολος, όσες στον Άγιο Αντώνιο. αντωνίουΜεταχειρίστηκε όλα τα μέσα για να τον γκρεμίσει, άλλα δεν μπόρεσε.

«Εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὕπαγε, πώλησόν σου τά ὑπάρχοντα καί διάδος πτωχοῖς καί δεῦρο ἀκολουθεῖ μοί καί ἕξεις θησαυρόν ἐν οὐρανῶ».  Τα λόγια αυτά του Ευαγγελίου, κάνουν βαθειά εντύπωση στην ψυχή του Αντωνίου. Γυρίζει στο σπίτι του σκεφτικός και κυριευμένος από αγωνία. Νομίζει, ότι η φωνή του Κυρίου τον καλεί κι αυτόν, όπως εκείνον τον νέον, να τον ακούσει και να τον ακολουθήσει. Υπακούει αμέσως και χωρίς αναβολή. Πουλάει όλα του τα κτήματα. Από την πώληση τους, πήρε πολλά χρήματα. Το χρυσάφι όμως, δεν του τράβηξε την καρδιά. Το έδωσε στην Εκκλησία, το μοίρασε στους φτωχούς και στους δυστυχισμένους. Αυτός κράτησε μόνο για την αδελφή του ελάχιστα χρήματα. Έπειτα εμπιστεύεται την αδελφή του σ’ ένα Κοινόβιο παρθένων, σ’ έναν παρθεώνα. Εκεί, ζούσανε ενάρετες γυναίκες μαζί και επεδίδοντο σε έργα αγάπης. Φεύγει κι’ αυτός, όχι πολύ μακριά από το σπίτι του κι’ άρχισε την ασκητική ζωή. Δεν υπάρχουν ακόμη μοναστήρια την εποχή εκείνη συγκροτημένα, όπως είναι σήμερον. Γι’ αυτό καταφεύγει σ’ ένα ερημητήριο των περιχώρων.Εκεί, βρίσκει, ένα Γέροντα ασκητή, ο όποιος αναλαμβάνει να τον καθοδηγήσει στην αρετή. Να φτιάξη ψυχή ο άνθρωπος χρειάζεται άσκησης. Τα πάθη δεν βγαίνουν, χωρίς αγώνα. «Ὑποπιάζω μου τό σῶμα καί δουλαγωγῶ», έλεγε ο Παύλος, «μήποτε ἄλλοις κηρύξας ἐγώ αὐτός ἀδόκιμος γένωμαι». Προσεύχεται στο Θεό. Του ζητάει να τον βοηθήσει στον αγώνα του, για την σωτηρία της ψυχής του. Ξενυχτάει, τώρα, πολλές φορές στην άσκηση και στην προσευχή. Τρώγει ελάχιστα. Η τροφή του είναι ένα ξερό κομμάτι ψωμί και νερό. Τρώγει μόνο μια φορά την ήμερα. Μερικές μάλιστα μέρες, περνούν, χωρίς να βάλει τίποτε στο στόμα του. Άλλοτε, πάλι γεύεται το ξεροκόμματο, αφού περάσουν τρεις και τέσσερες μέρες εξαντλητικής νηστείας.

Οι πρώτοι πειρασμοί
Ο διάβολος όμως, βλέπει την μεγάλη πρόοδο του Αντωνίου, στην αγιοσύνη, ταράζεται και στεναχωριέται. Βάζει αμέσως τότε σε ενέργεια τις παγίδες του και τα φοβερά σχέδιά του. Τον χτυπάει λοιπόν, πρώτα με τα πλούτη και τις ανέσεις:
-Είσαι κουτός, του λέγει μέσα του, στην σκέψη του. Άφησες τόσα πλούτη και ήρθες εδώ στην ερημιά να πεθάνεις από την πείνα και από το κρύο! Δεν βλέπεις την δυστυχία, που σε πνίγει; Ένα στρώμα δεν έχεις να στρώσης. Ζεστασιά δεν υπάρχει πουθενά. Δεν είναι για σένα ο τόπος αυτός. Θα πεθάνεις και είναι αμαρτία. Έπειτα μη ξεχνάς: Έχεις και αδελφή!
Πώς την άφησες μόνη της; Είναι σωστό αυτό; Τι ευτυχισμένος είσαι τώρα εδώ, σε μια υγρή σπηλιά! Όλοι οι άλλοι, που ζούνε στον κόσμο, θα χαθούμε και συ μόνο θα σωθείς; Είναι άραγε σωστό αυτό που κάνεις;
Όλες αυτές τις σκέψεις τις βάζει στον νου του Αντωνίου ο Σατανάς και περιμένει μ’ αγωνία το αποτέλεσμα. Τί θα γίνει; Θα τις δεχτεί; Θα υποκύψει ή όχι;
Άλλα στις δύσκολες αυτές στιγμές του πειρασμού, ο άγιος δεν λυγίζει. Προσεύχεται πολύ. Παρακαλεί από τα βάθη της καρδία του τον Θεό να τον βοηθήσει. Η προσευχή του, η νηστεία του και η θέληση του, νικούν τον διάβολο και τον τρέπουν σε φυγή.
Δεν πρόκειται όμως, να ησυχάσει. Ο διάβολος βάζει μπροστά νέο σχέδιο, πιο τολμηρό αυτή την φορά. Τον πολεμάει με την σάρκα. Εκμεταλλεύεται γι’ αυτό ο άθλιος την νεότητά του.
Παρουσιάζει στην φαντασία του αισχρά θεάματα. Μεταμορφώνεται ο τρισάθλιος σε γυμνή γυναίκα και προσπαθεί εκεί στην ερημιά, να τον σκανδαλίσει και να τον νικήσει. Αγωνίζεται μέρα νύχτα να τον γκρεμίσει. Τού παρουσιάζει κέντρα διασκεδάσεων και σκηνές οργίων. Κάνει ότι μπορεί, για να επιτύχει τους δόλιους σκοπούς του.
Ο Άγιος, όμως συνεχώς προσεύχεται. Μένει ξάγρυπνος και παρακαλεί τον Θεό να του δώσει δύναμη ν’ αντέξει σ’ αυτή την άγρια επίθεση των πειρασμών του διαβόλου, για να επιτύχει μέχρι το τέλος στην άμυνά του, δεν τρώγει εντελώς τίποτε. Κόβει κι’ αυτό το ελάχιστο ξερό ψωμί, που έτρωγε κάθε βράδυ, και μένει μέρες ολόκληρες νηστικός.
Ο Σατανάς δεν εγκαταλείπει όμως τον αγώνα.
—Να το δόλωμα! Η υπερηφάνεια. Τώρα, είναι η ώρα να τον κάμω να υπερηφανευτεί. Παρουσιάζεται, λοιπόν, ο δαίμονας στον Άγιο με μορφή μαύρου παιδιού και του λέγει:
—Αχ! Αντώνιε. Πολλούς πλάνεψα, πολλούς έβαλα κάτω και τους νίκησα, αλλά εσένα κουράστηκα να σε πολεμώ! Νομίζω, πώς δεν θα επιτύχω. Είσαι δυνατός. Σε παραδέχομαι.
—Και ποιος είσαι εσύ; τον ρώτησε ο Μ. Αντώνιος.
—Εγώ είμαι το πνεύμα της πορνείας και γαργαλίζω τους νέους στην πράξη αυτή.
Ο Άγιος, δεν υπερηφανεύεται, όπως περίμενε ο σατανάς. Δεν είπε από μέσα του: Τί είμαι εγώ!, Μπράβο μου!, Τα κατάφερα, αλλά δόξασε το όνομα του Κυρίου, που του έδωσε,
την δύναμη να νικήσει και είπε στον σατανά:
—Ύπαγε οπίσω μου σατανά. Δεν σε φοβάμαι. Συνέχεια ανάγνωσης Ο θαυμαστός βίος και τα θαύματα του Αγίου Αντωνίου

Κήρυγμα Κυριακής 9/8/2020

Κατά Ματθαίο ΙΔ'(14) 22-34

Καὶ εὐθέως ἠνάγκασεν ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τὸ πλοῖον καὶ προάγειν αὐτὸν εἰς τὸ πέραν, ἕως οὗ ἀπολύσῃ τοὺς ὄχλους.
καὶ ἀπολύσας τοὺς ὄχλους ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος κατ᾿ ἰδίαν προσεύξασθαι. ὀψίας δὲ γενομένης μόνος ἦν ἐκεῖ. Συνέχεια ανάγνωσης Κήρυγμα Κυριακής 9/8/2020

Κήρυγμα π. Στυλιανού Χαρπαντίδη, Κυριακή 2/8/2020

Κατά Ματθαίο ΙΔ'(14) 14-22

Καὶ ἐξελθὼν ὁ ᾿Ιησοῦς εἶδε πολὺν ὄχλον, καὶ ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτοῖς καὶ ἐθεράπευσε τοὺς ἀρρώστους αὐτῶν.
ὀψίας δὲ γενομένης προσῆλθον αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· ἔρημός ἐστιν ὁ τόπος καὶ ἡ ὥρα ἤδη παρῆλθεν· Συνέχεια ανάγνωσης Κήρυγμα π. Στυλιανού Χαρπαντίδη, Κυριακή 2/8/2020

Κήρυγμα π. Στυλιανού Χαρπαντίδη, Κυριακή Ε΄Ματθαίου 2020

 

Κατά Ματθαίο Η'(8) 28 – Θ'(9) 1

Καὶ ἐλθόντι αὐτῷ εἰς τὸ πέραν εἰς τὴν χώραν τῶν Γεργεσηνῶν ὑπήντησαν αὐτῷ δύο δαιμονιζόμενοι ἐκ τῶν μνημείων ἐξερχόμενοι, χαλεποὶ λίαν, ὥστε μὴ ἰσχύειν τινὰ παρελθεῖν διὰ τῆς ὁδοῦ ἐκείνης. Συνέχεια ανάγνωσης Κήρυγμα π. Στυλιανού Χαρπαντίδη, Κυριακή Ε΄Ματθαίου 2020

Μήπως ωφελούν οι ασθένειες και οι δοκιμασίες;

 

Του

Π.ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΚΑΛΛΙΑΚΜΑΝΗΣ

α) Ο άνθρωπος επιθυμεί πάντοτε να αποφεύγει ο,τιδήποτε προκαλεί πόνο και οδύνη. Αντιστέκεται σε ότι επιφέρει θλίψεις και δοκιμασίες. Και η επιθυμία αυτή αντα­ποκρίνεται προφανώς στη φύση του ανθρώπου και τη θεία καταγωγή του, αφού δη­­­μιουρ­γήθηκε εξαρχής «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» Θεού, αυτεξούσιος και ε­λεύ­­­θε­ρος, δίκαιος και πνευ­μα­­το­φόρος, πρόσωπο μοναδικό και ανεπανάληπτο. Πλά­σθηκε για τη ζωή κι όχι για το θάνατο, ενώ παράλληλα χορηγήθηκε σε αυτόν η δυνα­τότητα μετοχής στην αφθαρσία και τη μακαριότητα, στη ζωή του Τριαδικού Θεού της α­γάπης.

β) Στον Παράδεισο, σύμφωνα με τη βιβλική διήγηση, πριν την πτώση δεν υπήρ­χε πόνος, οδύνη και στεναγμός. Αυτά προέκυψαν ως αποτέλεσμα παράχρησης της ελευθερίας και της συνακόλουθης αστοχίας του ανθρώπου. Η πορεία αυτή είχε παναν­­θρώπινες διαστάσεις, αφού εισήλθε στον κόσμο η οδύνη, ο πόνος, η ασθένεια, η φθορά και ο θάνατος, που κληροδοτήθηκαν έκτοτε σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Η φθαρ­τό­τη­τα και η θνητότητα διακρίνονται εντονότερα στη γέννηση και το θάνατο. Με πόνους και ωδίνες έρχεται ο άνθρωπος στον κόσμο. Με αγωνία και οδύνη τον εγκα­ταλείπει.

γ) Όμως, στο διάστημα της παρούσας ζωής δίδεται η ευκαιρία να ξεπερα­στούν και να αξιοποιηθούν θετικά τα λυπηρά της ζωής. Δηλαδή, να γίνουν αφορμή αυτογ­νω­σίας, πηγή δημιουργικής δράσης και αφετηρία ισχυροποίησης της θέλησης για ανα­ζή­τηση του αρχαίου κάλλους, του απολεσθέντος παραδείσου. Οι θλίψεις και οι δο­κι­μα­σίες εάν αξιοποιηθούν θετικά, ελευθερώνουν από τις συνέπειες της πτώ­σεως. Αυτό όμως γίνεται με ασκητικά αθλήματα που έλκουν τη θεία χάρη στην καρ­­διά του χριστιανού.

δ) Γρά­φει ο όσιος Παΐσιος:  «Η ζωή δεν είναι κατασκήνωση· έχει χαρές έχει όμως και λύπες. Τα χτυπήματα των δοκιμασιών είναι απαραίτητα για τη σωτηρία της ψυχής μας, γιατί αυτά λαμπικάρουν την ψυχή. Όπως  συμβαίνει με τα ρούχα· όσο τα τρίβουμε όταν τα πλένουμε, τόσο καλύτερα καθαρίζουν… Οι άν­θρω­ποι που τους χτύπησαν μερικοί βαρδάρηδες –δοκιμασίες-, είτε γιατί το επέτρεψε ο Θεός, για να τους φρενάρη, είτε από φθόνο του πονηρού, χρειάζονται  μετά πολλές λιακάδες και δροσιά πνευματική, για να ανθίσουν και να καρποφορήσουν».

 ε) Ο δε όσιος Σωφρόνιος του Έσσεξ γράφει: «Ο πόνος αυτός είναι γεμάτος νόημα. Χάρη στον πόνο αυτό γίνομαι εύσπλαχνος και βλέπω εν πνεύματι όλους τους άλλους που πάσχουν· κα­τέρ­χεται μέσα μου θεία αγάπη, κατ’ αρχήν ως ευσπλαχνία προς όλη την κτίση, στον δε μέλλοντα αιώνα ως μακαριότητα στη θέα των σε­σω­σμέ­νων μέσα στην ΄Αφθαρτη Δόξα». Η άφθαρτη αυτή δόξα του Παραδείσου είναι δύ­σκο­λο να περι­γρα­φεί  με ανθρώπινους λόγους, να εκφρασθεί με κτιστά ανθρώπινα ρή­μα­τα. Και αυτό φαίνεται από τη μαρτυρία του Αποστόλου Παύλου στην προς Κοριν­θίους Επιστολή (Β΄ Κορ. 12,1 κ.ε.). Ο Απόστολος στην περικοπή αυτή αναφέρεται στις οπτασίες και αποκαλύψεις που είχε, όταν αξιώθηκε να φθάσει μέχρι τρίτου ουρανού. Ανυψώθηκε και μεταφέρθηκε στον παράδεισο κι άκουσε λόγια, που δεν μπορεί να εκφράσει ούτε επιτρέπεται να αναφέρει άνθρωπος. Η θαυμαστή εμπει­ρία του Παραδείσου τον κα­θι­στά εκστατικό και αδύναμο να περιγράφει τα θεία κάλλη. Η εμπειρία αυτή, που ήταν συγκλονιστική, κατέστη δυ­νατή χάρη στην κοι­νω­νία με τον Χριστό. Διότι όποιος κοινωνεί πραγματικά με Αυ­τόν, οδηγείται στη θεογ­νωσία. Και αληθινή θεογνω­σία σημαίνει μετοχή στην αιώνια ζωή (βλ. Ιωάν. 17,3).

στ)  Εκπλήσσει το γεγονός, ότι ο θείος Απόστολος λίγο πιο κάτω δεν καυχιέ­ται τόσο για τη θαυμα­στή γεύση του παραδείσιου κάλλους, όσο για τον «σκόλοπα» της σαρκός του και τις «ασθένειές» του. Γράφει: «Για να μην υπερηφανεύομαι, ο Θεός μου έδωσε ένα αγκάθι στο σώμα μου, έναν υπηρέτη του σατανά να με ταλαι­πωρεί, ώστε να μην υπε­ρηφανεύομαι. Γι’  αυτή την αρρώστια τρεις φορές παρεκά­λεσα τον Κύριο να τη διώ­ξει από πάνω μου. Η απάντησή του ήταν, Σου αρκεί η χάρη μου, γιατί η δύναμή μου φανερώνεται στην πληρότητά της μέσα σ’ αυτή την αδυναμία σου… Και καταλήγει: Γι’ αυτό χαίρομαι για τα παθήματά μου, τις βρισιές, τις θλίψεις, τους διωγμούς και τις πιέσεις που πέρασα για χάρη Του.  “Όταν γαρ ασθενώ, τότε δυνατός ειμί”» (12,10).

ζ) Ο Απόστολος του Θεού καυχιέται, όχι επειδή έφθασε μέχρι τρίτου ουρανού, αλλά για τις ανθρώπινες δοκιμασίες και ασθένειες. Δεν είναι γνωστό σε τι συνίσταται ο «σκό­λο­πας» που τον ταλαιπωρούσε. ΄Ισως ήταν οι θλίψεις και ταλαιπωρίες που καταπόνησαν το σώμα του στη διάρκεια του αποστολικού του έργου. ΄Ισως ήταν κά­ποια πρόσωπα που αντιστάθηκαν στη διδαχή του, ή ακόμη και κάποια σωματική ασθέ­νεια. Σε κάθε περίπτωση εκείνος καυχιόταν για τους πειρασμούς και τις δοκιμα­σίες αυτές. Με την υπομονετική αντιμετώπισή τους γινόταν δόκιμος, για να κατα­σκη­νώσει επάνω του η δύναμη του Χριστού.

η) Στις μέρες μας ζούμε σε πρωτόγνωρες συνθήκες. Μήπως όλα αυτά που βιώνουμε πρέπει να μας συνεφέρουν από το θρησκευτικό μας βόλεμα και με ολοκάρ­δια μετάνοια και ταπείνωση να αναζητήσουμε αυθεντικές κι όχι επιφανειακές μορφές πνευ­ματικής ζωής; Ο Απόστολος Παύλος και οι άγιοι του Θεού μπορούν να γίνουν ο­δο­δείκτες στην πορεία μας για την ανάκτηση της θείας Χάριτος. Αρκεί να συ­νέλ­θου­με και να δούμε τον έσω άνθρωπο, να λαμπικάρουμε τις καρδιές μας από το «ειδεχθές προσωπείο των παθών», για να βγούμε στη «λιακάδα του Θεού».

Κήρυγμα π. Στυλιανού Χαρπαντίδη, Κυριακή 9/2/2020, Τελώνου και Φαρισαίου.

Ευαγγέλιο Κυριακής Κατά Λουκά, ΙΗ'(18) 10-14

ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τὸ ἱερὸν προσεύξασθαι, ὁ εἷς Φαρισαῖος καὶ ὁ ἕτερος τελώνης.
ὁ Φαρισαῖος σταθεὶς πρὸς ἑαυτὸν ταῦτα προσηύχετο· ὁ Θεός, εὐχαριστῶ σοι ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, Συνέχεια ανάγνωσης Κήρυγμα π. Στυλιανού Χαρπαντίδη, Κυριακή 9/2/2020, Τελώνου και Φαρισαίου.

Κήρυγμα π. Στυλιανού Χαρπαντίδη, Κυριακή της Υπαπαντής του Κυρίου, 2020

Κατά Λουκά Β'(2) 22-40

Καὶ ὅτε ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι τοῦ καθαρισμοῦ αὐτῶν κατὰ τὸν νόμον Μωϋσέως, ἀνήγαγον αὐτὸν εἰς ῾Ιεροσόλυμα παραστῆσαι τῷ Κυρίῳ,
καθὼς γέγραπται ἐν νόμῳ Κυρίου ὅτι πᾶν ἄρσεν διανοῖγον μήτραν ἅγιον τῷ Κυρίῳ κληθήσεται, Συνέχεια ανάγνωσης Κήρυγμα π. Στυλιανού Χαρπαντίδη, Κυριακή της Υπαπαντής του Κυρίου, 2020

Κήρυγμα π. Στυλιανού Χαρπαντίδη, Κυριακή ΙΒ’ Λουκά, 19/1/2020

Ευαγγέλιο Κυριακής Κατά Λουκά, ΙΖ'(17) 12-19

καὶ εἰσερχομένου αὐτοῦ εἴς τινα κώμην ἀπήντησαν αὐτῷ δέκα λεπροὶ ἄνδρες, οἳ ἔστησαν πόρρωθεν,
καὶ αὐτοὶ ἦραν φωνὴν λέγοντες· ᾿Ιησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς.
καὶ ἰδὼν εἶπεν αὐτοῖς· πορευθέντες ἐπιδείξατε ἑαυτοὺς τοῖς ἱερεῦσι. καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ὑπάγειν αὐτοὺς ἐκαθαρίσθησαν.
εἷς δὲ ἐξ αὐτῶν, ἰδὼν ὅτι ἰάθη, ὑπέστρεψε μετὰ φωνῆς μεγάλης δοξάζων τὸν Θεόν,
καὶ ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ εὐχαριστῶν αὐτῷ· καὶ αὐτὸς ἦν Σαμαρείτης.

ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν· οὐχὶ οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; οἱ δὲ ἐννέα ποῦ;
οὐχ εὑρέθησαν ὑποστρέψαντες δοῦναι δόξαν τῷ Θεῷ εἰ μὴ ὁ ἀλλογενὴς οὗτος;
καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἀναστὰς πορεύου· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε.